telefon açılış cümlesi

selamlar, selamlar...
bu blogu açmayı uzun zaman düşünmüştüm, beni durduran şey de şu olmuştu ki, kendimi tanıyorsam ben böyle birşeyi düzenli yazamam demiştim. nitekim sonra bir gecenin bir vakti aniden bir blog açtım, ve facebook'ta not olarak yazdığım bir paragrafı ekleyerek blogun açılışını da yapmış oldum. Sonra metrobüsün açıldığı haftaki metrobüs maceramı yazacaktım hatta bi parça başladım da, ama arkası gelmedi. Şimdi de gene birşeyler düşünürken otobüste, yanımda laptopumun da olduğunu hatırlayarak, "haydi ertelemeyeyim, bu gidişle hiç yazamayacağım" diyerek açtım laptopu, yazıyorum. gene daha sonra aylarca arkası gelmeyebilir, kendime güvenmiyorum, siz de bana güvenmeyin. hayır, baştan söyleyeyim de önlemimi alayım. burayı okuyacak yetmiş milyonu hayal kırıklığına uğratmak istemem! :)
gelelim otobüsteyken aklıma gelen seçme saçmalara: efendim, aniden aklıma, bir arkadaşımı aramak geldi. çok yakın bir arkadaşım, en yakınlardan. sonra da, pek çok kez yaptığım gibi, telefon çalarken bir açılış cümlesi tasarladım, komik bir ses tonuyla: "naber şekerim?" diicektim. hatta bu cümleyi otobüste kurunca, otobüstekiler ne düşünecek diye bile düşündüm, sonra da "amaaan, bunca yıl sonra, arkadaşımla konuşma biçimimi otobüs halkına göre mi ayarliicam!" demiştim ki, hemen hemen her zaman olduğu gibi telefonun açılması beni hazırlıksız yakaladı ve tasarladığım cümleyi kuramadım. bunun asıl nedeni boş bulunmam değildi, çoğu zaman olduğu gibi, arkadaşımın sesi, benim içinde olduğum geyik moddaymış gibi gelmiyordu. hatta aslında uykudan uyandırılmış gibi bir tondu. bunun üzerine, az önce uyandırmış olduğum şahsı, bi de üstüne geyik bi cümleyle karşılayamazdım. "aa, nasılsın, uyandırdım mı, pardon yaa" dedim. meğer uyandırmamışım ama arkadaşının evinde film izliyormuş. bana hep böyle olur. birini ararken kafamda hoş, esprili bir açılış cümlesi hazırlarım, sonra bir türlü söylemek kısmet olmaz! Bu da benim kaderim! :)

Yıldız Tilbe

benim yıldız'la sevgi-nefret ilişkim çok eskilere dayanıyor! ilk çıktığı zamanlarda sinir oluyodum sesine. o zamanlar arabeske de sinir olan, iyi aile kemalistiydim! hatta bi gün dolmuşta "delikanlım" çalıyor diye şöförden kapatmasını istediğim için dolmuş halkı bir olup bana "biz seviyoruz, sen sevmiyorsan in" falan diye, "ya sev ya terket"çi tutum bile sergilemişti! sonra bu yıldız uyuşturucudan tutuklandığında, elleri kelepçeli, adliyenin önünde, gazeteciler etrafını çevirmişken, sorulara yanıt olarak enfes bi sesle "delikanlım"ı söylemişti. ben o an tv karşısında bir don! bir hayran ol! öyle böyle diil! o gün bugün çok sevdim. aşkperestten başlayarak ileri ve geri doğru bütün şarkılarını keşfettim. hareketlerini de çok sevdim. ama sonra bazı söylemlerinde gördüm ki bu hayranlık olayını her zamanki gibi abartmışım! :) şimdi ondan çok da şey beklemeden, gene seviyorum :)
yıllar sonra bir gün kitapçıda kitaplara bakarken, elime Oral Çalışlar'ın yazılarından derlenmiş bir kitap geçti. çoğu zaman olduğu gibi rasgele açtığım bir sayfada, bana "hiçbirşey tesadüf değil" diyerek göz kırpan bir yazı gördüm. yazıda, tıpkı benim tv karşısında yaşadığım yıldız anını yaşadığını anlatıyordu oral çalışlar. o zaman anladım ki o anki o olay, tv'de görmeye alıştığımız onca sahtelikten sonra gerçekliğiyle birçok kişiyi etkilemişti.